Immunologia w Rosji ma zupełnie inny wymiar niż w Europie czy USA, dlatego w ostatnich miesiącach to był mój główny obszar zainteresowań. Szczególnie w kontekście chorób autoimmunologicznych, chronicznych infekcji oraz problemów pokarmowych. Opiszę kilka ciekawych, niestety niedostępnych w Polsce narzędzi w przypadku wyżej wymienionych problemów zdrowotnych. Ponieważ temat jest ciekawy tylko dla części czytelników, to będzie ostatni post z tej serii. Aczkolwiek myślę, że w dobie rozwiązań powszechnie stosowanych w Polsce takich jak immunosupresja czy antybiotyki, warto wiedzieć, że istnieją alternatywy.

Problemy jelitowe

Jestem daleka od szukania cudownego leku na problemy trawienne, które dla mnie są zawsze wypadkową wielu różnych procesów i niezwykle interdyscyplinarnym zagadnieniem, ale kilka terapii wspomagających leczenie jest godnych uwagi.

W przypadku bakteryjnego zakażenia jelit stosuje się immunomodulatory takie jak nukleinian sodu czy aminodihydroftalalainedion sodu. Obie substancje mają poprawić zarówno systemową jak i lokalną odporność pacjenta.
Przy dysbiozie czy SIBO można zastosować bakteriofagi, które moim zdaniem mogłyby być zawsze częścią kuracji, chociaż nie zawsze łatwo jest dopasować odpowiedni preparat. Dużo praktyczniejsze jest zastosowanie bakteriofagów przy infekcjach jelitowych np. wywołanych Salmonellą, Shigellą czy Campylobacter. Nie mają skutków ubocznych i nawet te komercyjne, dostępne w aptekach bywają skuteczne (jest kilka rodzajów). Bakteriofagi są terapią bezpieczną w przypadku każdej infekcji, ale odnośnie układu pokarmowego można je stosować zarówno doustnie oraz w postaci wlewek doodbytniczych. Istnieją również żele (w tym stomatologiczne) z bakteriofagami.

Zdziwiło mnie, że używana jest laktuloza przy zaburzeniach trawienia. Zawsze laktuloza kojarzyła mi się tylko z syropem przeczyszczającym i nie bez powodu używana jest ona w testach wodorowych i metanowych. Laktuloza to disacharyd składający się z galaktozy i fruktozy, nie jest hydrolizowany przez disacharydazy błony śluzowej jelita cienkiego. Ma hiperosmotyczne działanie przeczyszczające, stymuluje ruchliwość jelit, poprawia wchłanianie fosforanów i soli wapniowych oraz pomaga usuwać jony amonowe. Laktuloza jest rozkładana przez florę jelitową jelita grubego na kwasy organiczne o niskiej masie cząsteczkowej, co prowadzi do obniżenia pH i wzrostu ciśnienia osmotycznego, a w konsekwencji do wzrostu objętości treści jelitowej. Efekty te stymulują ruchliwość jelit i wpływają na konsystencję stolca. Rosjanie sugerują, że dzięki temu przywraca się fizjologiczny rytm opróżniania okrężnicy.

Laktuloza stosowana jako lek prebiotyczny przyspiesza wzrost pożytecznych bakterii, takich jak bifidobakterie i pałeczki kwasu mlekowego, a także hamuje wzrost potencjalnie patogennych bakterii, takich jak Clostridium spp. i Escherichia coli. Osobiście nie wiem czy sugerowałabym komuś z problemami trawiennymi laktulozę, ale może w tym szalentwie jest metoda 🙂

W dyspepsji stosuje się wciąż naturalny sok żołądkowy pochodzący od konia, który zawiera wszystkie enzymy soku żołądkowego. Jest też Abomin – lek uzyskiwany z błony śluzowej żołądka cieląt i jagniąt w młodym wieku. Zawiera sumę enzymów proteolitycznych działających na białka żywności (głównie mleka). Poprawia proces trawienia przy braku aktywności enzymatycznej soku żołądkowego.

Ciekawym produktem jest Arthofon czyli oczyszczone przeciwciała przeciwko ludzkiemu powinowactwu do TNF-alfa. Stosowane są m.in. we Wrzodziejącym Zapaleniu Jelita Grubego. Poprzez zmniejszenie produkcji szeregu cytokin prozapalnych, mediatory zapalne hamują postęp uszkodzenia zapalnego tkanek i narządów docelowych w UC.

I najbardziej banalne rozwiązanie, a do tego śmiesznie tanie to probiotyki doodbytnicze. Przy problemach pokarmowych czyste bifidobakterie podane doodbytniczo są warte uwagi i zwalaniają pacjenta z kombinowania własnych wlewek czy czopków z probiotykami.

Chroniczne infekcje

W Rosji zimy bywają srogie, temperatura potrafi spaść do minus 30 czy 40 (a nawet i do minus 60 stopni Celcjusza na Syberii:). Sezon grypoy jest długi stąd dużo ciekawych rozwiązań dla zmagających się z infekcjami górnych dróg oddechowych. Zarówno grypa i SARS, jak i przewlekłe infekcje wirusowe np. z rodziny Herpes  (HSV, CMV, EBV itd.) wpadają do tej katgorii.

Dosępnych leków immunomodulujących i immunostymulujących jest cała masa. Oto niektóre z nich:

• Anaferon – popularny lek immunomodulujący dla dzieci (można go stosować od 1 mc życia). W trakcie badań przedklinicznych i klinicznych lek okazał się skuteczny przeciwko wirusom grypy, paragrypy, wirusom opryszczki zwykłej typu 1 i 2 (opryszczka zwykła, opryszczka narządów płciowych), innym wirusom opryszczki (ospa wietrzna, mononukleoza zakaźna), enterowirusom i wirusowi kleszczowe zapalenie mózgu, rotawirus, koronawirus, kaliciwirus, adenowirus, syncytial oddechowy (wirus PC). Lek zmniejsza stężenie wirusa w dotkniętych tkankach, wpływa na układ endogennych interferonów i powiązanych z nimi cytokin, indukuje tworzenie endogennych „wczesnych” interferonów (IFN ? / ß) i interferonu gamma (IFN ?). Stymuluje humoralną i komórkową odpowiedź immunologiczną. Zwiększa produkcję przeciwciał (w tym wydzielniczą IgA), aktywuje funkcje efektorów T, pomocników T (Tx), normalizuje ich stosunek. Zwiększa rezerwę funkcjonalną Tx i innych komórek zaangażowanych w odpowiedź immunologiczną. Jest induktorem mieszanej odpowiedzi immunologicznej Txl i Tx2: zwiększa produkcję cytokin Txl (IFN-alfa, IL-2) i Tx2 (IL-4, -10), przywraca (moduluje) równowagę Tx1 / Tx2. Zwiększa funkcjonalną aktywność fagocytów i komórek naturalnych zabójców (komórek EC). Ma właściwości antymutagenne.
• Ribomunyl – rybosomalny kompleks proteoglikanów, należy do stymulantów swoistej i niespecyficznej odporności. Rybosomy, które są jego częścią, zawierają antygeny identyczne z antygenami powierzchniowymi bakterii, a kiedy dostaną się do organizmu, powodują powstawanie swoistych przeciwciał przeciwko tym patogenom (efekt szczepionki). Proteoglikany błonowe stymulują nieswoistą odporność, która objawia się wzrostem aktywności fagocytarnej makrofagów i leukocytów wielojądrzastych oraz wzrostem niespecyficznych czynników oporności. Lek stymuluje funkcję limfocytów T i B, produkcję surowicy i wydzielniczych immunoglobulin, takich jak IgA, IL-1jak również interferon alfa i gamma. To tłumaczy profilaktyczną odporność Ribomunylu na wirusowe infekcje dróg oddechowych.
• Bromek azoksimeru – zwiększa odporność organizmu na infekcje (miejscowe, uogólnione). Immunomodulacja jest spowodowana bezpośrednim działaniem na komórki fagocytujące i naturalnych zabójców oraz stymulacją tworzenia przeciwciał. Przywraca reakcje immunologiczne w ciężkich postaciach niedoboru odporności, w tym w wtórnych stanach niedoboru odporności spowodowanych infekcjami (gruźlica itp.), nowotworami złośliwymi, hormonalną terapią steroidową lub cytostatykami, powikłaniami operacji, urazami i oparzeniami. Stosowany podjęzykowo aktywuje komórki limfatyczne znajdujące się w oskrzelach, jamie nosowej, trąbkach Eustachiusza, zwiększając w ten sposób odporność tych narządów na czynniki zakaźne.nPo podaniu doustnym aktywuje komórki limfoidalne znajdujące się w jelicie, a mianowicie komórki B wytwarzające wydzielniczą IgA. Konsekwencją tego jest wzrost odporności przewodu żołądkowo-jelitowego i oddechowego na czynniki zakaźne. Ponadto, podawany doustnie, aktywuje makrofagi tkankowe, co przyczynia się do szybszej eliminacji patogenu z organizmu.
  W ramach kompleksowej terapii zwiększa skuteczność środków przeciwbakteryjnych i przeciwwirusowych, leków rozszerzających oskrzela i glukokortykoidów. Pozwala zmniejszyć dawkę tych leków i skrócić czas leczenia. Zwiększa odporność błon komórkowych na działanie cytotoksyczne i zmniejsza toksyczność leków. Ma wyraźną aktywność detoksykacyjną (ze względu na polimerowy charakter). Nie ma aktywności mitogennej, poliklonalnej, antygenowej i alergizującej.
• Alfa-glutamyl tryptofan – stymuluje komórkowe czynniki immunogenezy, proliferacji i różnicowania prekursorów limfocytów T, normalizuje stosunek komórek pomocniczych T / supresorów T, zwiększa stężenie cAMP w prekursorach limfocytów T. Zwiększa niespecyficzną oporność organizmu, promuje aktywację funkcji fagocytarnych neutrofili i monocytów / makrofagów, a także stymuluje interferonogenezę i funkcję komórek naturalnych zabójców (w niskich dawkach). Ma właściwości antymediacyjne. Bardzo skuteczny w przypadku niedoborów odporności. Wskazaniem do stosowania jest terapia ostrych i przewlekłych chorób zakaźnych i zapalnych, której towarzyszy obniżenie odporności komórkowej, a także zapobieganie powikłaniom zakaźnym, tłumienie odporności, wsparcie regeneracji w okresie pourazowym i pooperacyjnym, podczas radioterapii lub chemioterapii, oraz podczas stosowania dużych dawek antybiotyków. I oczywiście wskazaniem jest zapobieganie i kompleksowa terapia infekcji wirusowych i bakteryjnych, ostrych i przewlekłych chorób układu oddechowego.
• Arginil-alfa-aspartil-lizyl-walil-tyrozil-arginina) – oligopeptydowy środek immunostymulujący, ma działanie immunoregulacyjne, detoksykacyjne i hepatoprotekcyjne, a także inaktywuje związki wolnych rodników i nadtlenków. Działanie opiera się na normalizacji układu odpornościowego i oksydacyjno-przeciwutleniającego organizmu. Działanie leku rozpoczyna się po 2-3 godzinach od podania (szybka faza) i trwa do 4 miesięcy (faza środkowa i wolna). Podczas szybkiej fazy (czas trwania – do 2-3 dni) pojawia się przede wszystkim efekt detoksykacji, a obrona organizmu przed przeciwutleniaczem jest wzmocniona poprzez stymulowanie produkcji ceruloplazminy, laktoferyny i aktywności katalazy. Lek normalizuje peroksydację lipidów, hamuje niszczenie fosfolipidów błony komórkowej i syntezę kwasu arachidonowego, a następnie powoduje spadek cholesterolu we krwi i wytwarzanie mediatorów zapalnych. W przypadku toksycznego i zakaźnego uszkodzenia wątroby lek zapobiega cytolizie, zmniejsza aktywność transaminaz i poziom bilirubiny w surowicy krwi. Podczas fazy środkowej (zaczyna się w 2-3dni , czas trwania – do 7-10 dni) następuje wzrost reakcji fagocytozy i śmierci bakterii wewnątrzkomórkowych i wirusów. Podczas fazy wolnej (zaczyna się od 7–10 dni, czas trwania – do 4 miesięcy) objawia się działanie immunomodulujące leku: przywrócenie upośledzonych wskaźników odporności komórkowej i humoralnej, wzrost produkcji specyficznych przeciwciał. Wpływ na wytwarzanie swoistych przeciwciał przeciwwirusowych i przeciwbakteryjnych jest równoważny działaniu niektórych szczepionek terapeutycznych. W przeciwieństwie do tych ostatnich, lek nie wpływa znacząco na wytwarzanie przeciwciał przeciwko odczynnikom klasy IgE i nie wzmacnia natychmiastowej reakcji nadwrażliwości. Stymuluje tworzenie IgA. Działanie nie zależy od produkcji PgE2, a podawanie leku jest możliwe w połączeniu z lekami przeciwzapalnymi (terapia steroidowa i niesterydowa).
  Lek jest stosowany w następujących wskazaniach: leczenie stanów niedoboru odporności o różnej etiologii u dzieci i dorosłych: terapia skojarzona nowotworów, brodawczaków krtani i jamy ustnej i gardła u dzieci, infekcje oportunistyczne (CMV i opryszczka, toksoplazmoza, chlamydia, pneumocystoza, kryptosporydioza), kompleksowe leczenie infekcji HIV, przewlekłe zapalenie wątroby, przewlekłej brucelozy, błonicy, oparzenia, bakteryjne zapalenie wsierdzia, reumatoidalne zapalenie stawów, łuszczyca.
• Pidotimod – indukuje dojrzewanie i tworzenie się immunokompetentnych limfocytów T w przypadku ich niewydolności, którym przypisano rolę koordynatorów swoistej odporności w warunkach fizjologicznych z powodu częściowego zastąpienia lub wzmocnienia funkcji grasicy. Ponadto pidotimod stymuluje makrofagi, których główną funkcją jest wychwytywanie antygenu i jego prezentacji na błonie komórkowej w połączeniu z antygenami zgodności tkankowej. Pidotimod wywiera działanie terapeutyczne poprzez działanie immunostymulujące na odporność wrodzoną i produkcję przeciwciał, odporność komórkową i produkcję cytokin. Lek zwiększa produkcję anionów ponadtlenkowych, TNF-alfa, NO (działanie bakteriobójcze), a także chemotaksję i odpowiednio fagocytozę. Pidotimod zwiększa również aktywność cytotoksyczną komórek naturalnych zabójców i aktywność funkcjonalną limfocytów T i B, zwiększa stymulację reakcji antygen-przeciwciało i zapobiega rozwojowi apoptozy. Pidotimod zwiększa zawartość IL-2 u starych szczurów i ekspresję genu IL-2 w śledzionie szczurów. W szczególności wykazano, że pidotimod ma działanie immunostymulujące, szczególnie w przypadkach niedoboru układu odpornościowego, a także jego funkcjonowania na poziomie fizjologicznym. Wskazaniem jest immunostymulująca terapia w zakażeniach górnych i dolnych dróg oddechowych i dróg moczowych. Lek stosowany zarówno w celu zapobiegania zaostrzeniom oraz skrócenia czasu trwania i ciężkości poszczególnych epizodów, jak i jako środek wspomagający antybiotykoterapię ostrych infekcji.
• Umifenovir (ester etylowy kwasu 6-bromo-5-hydroksy-1-metylo-4-dimetyloaminometylo-2-fenylotiometyloindolo-3-karboksylowego) – specyficznie hamuje in vitro wirusów grypy typu A i B, a także inne wirusy – aktywatory SARS : koronawirusa ( koronawirusa ) związane z SARS, rhinovirus, adenowirus, syncytialny wirus oddechowy ( Pneumovirus ) i wirus paragrypy (Paramyxovirus). Zgodnie z mechanizmem działania przeciwwirusowego należy do inhibitorów fuzji, współdziała z hemaglutyniną wirusa i zapobiega fuzji błony lipidowej wirusa i błon komórkowych. Ma aktywność indukującą interferon – w badaniu na myszach indukcję interferonów obserwowano po 16 godzinach, a wysokie miana interferonów pozostawały we krwi do 48 godzin po podaniu. Stymuluje reakcje odporności komórkowej i humoralnej: zwiększa liczbę limfocytów we krwi, zwłaszcza komórek T (CD3), zwiększa liczbę pomocników T (CD4), nie wpływając na poziom supresorów T (CD8), normalizuje wskaźnik immunoregulacyjny, stymuluje funkcję fagocytarną makrofagów i zwiększa liczbę komórek naturalnych zabójców (komórek NK).Skuteczność terapeutyczna w infekcjach wirusowych przejawia się w skróceniu czasu trwania i ciężkości przebiegu choroby i jej głównych objawów, a także zmniejszeniu częstości występowania powikłań związanych z infekcją wirusową i zaostrzeniami przewlekłych chorób bakteryjnych. Lek należy do leków o niskiej toksyczności (LD 50 > 4 g / kg). Nie ma żadnego negatywnego wpływu na organizm człowieka, gdy jest podawany doustnie w zalecanych dawkach.
• Alfa-glutamylo-tryptofan + kwas askorbinowy + bendazol nduktor interferonu – ma działanie immunomodulujące (normalizuje odpowiedź immunologiczną organizmu). Enzymy, których wytwarzanie jest indukowane przez interferon w komórkach różnych narządów, hamują replikację wirusów. Alfa-glutamylo-tryptofan (Timogen) jest koefektorem immunomodulującego działania bendazolu, działa na odporność komórek T. Kwas askorbinowy aktywuje odporność humoralną, normalizuje przepuszczalność naczyń włosowatych, zmniejszając w ten sposób stan zapalny i wykazuje właściwości przeciwutleniające, neutralizuje rodniki tlenowe towarzyszące procesowi zapalnemu. Lek jest środkiem terapii etiotropowej i immunomodulującej, ma działanie przeciwwirusowe przeciwko wirusom grypy A i B oraz innym wirusom wywołującym ostre infekcje dróg oddechowych.
• Octan oksodihydroakrydynylu – działanie immunostymulujące wynika z indukcji syntezy interferonu. Zwiększa zdolność komórek wytwarzających interferon do wytwarzania interferonu po indukcji przez czynnik patologiczny (właściwość utrzymuje się przez długi czas po odstawieniu leku). Aktywuje komórki macierzyste szpiku kostnego, eliminuje nierównowagę w subpopulacjach limfocytów T dzięki aktywacji połączeń efektorowych odporności komórek T i makrofagów. W przypadku chorób nowotworowych zwiększa aktywność naturalnych komórek zabójczych (z powodu produkcji interleukiny-2) i normalizuje syntezę czynnika martwicy nowotworów. Stymuluje aktywność leukocytów polimorfojądrowych (migracja, cytotoksyczność, fagocytoza). Po wstrzyknięciu domięśniowym biodostępność przekracza 90%. Łatwo przechodzi przez bariery histohemologiczne. Jest wydalany przez nerki, ponad 98% w postaci niezmienionej, T 1/2 – 60 minut. Aktywność indukowanych interferonów po osiągnięciu maksimum stopniowo maleje i osiąga wartości początkowe po 46–48 godzinach. Po podaniu pozajelitowym zwierzętom różnych rodzajów dawek, 40-50 razy wyższych niż zalecana dawka terapeutyczna dla ludzi, nie wykryto zgonów. Badanie toksyczności przewlekłej wskazuje na brak negatywnego wpływu na funkcje układu sercowo-naczyniowego, nerwowego, trawiennego, oddechowego, wydalniczego, krwiotwórczego i innych układów organizmu. Nie wykryto aktywności mutagennej w testach na zwierzętach, kulturach ludzkich komórek i bakterii. Nie ma szkodliwego wpływu na ludzkie komórki płciowe. Nie wykryto działania embriotoksycznego i teratogennego.
  Wskazania do stosowania to: zapobieganie i leczenie chorób zakaźnych i zapalnych, korekta stanów niedoboru odporności i leczenie immunostymulujące: ostre infekcje wirusowe dróg oddechowych, w tym grypa (ciężkie postacie); infekcja opryszczkowa (Herpes simplex, Varicella zoster) o różnej lokalizacji (ciężkie formy pierwotne i nawracające); wirusowe zapalenie mózgu i zapalenie mózgu i rdzenia; zapalenie wątroby (A, B, C, postać ostra i przewlekła, w tympodczas rekonwalescencji); zakażenie CMV, zakażenie chlamydiowe, ureaplasma, infekcje mykoplazmowe (zapalenie cewki moczowej, zapalenie najądrza, zapalenie gruczołu krokowego, zapalenie szyjki macicy, zapalenie jajowodów, chłoniak limfatyczny chlamydiowy); kandydoza (skóra, błony śluzowe, narządy wewnętrzne); stwardnienie rozsiane; choroby onkologiczne.
• Tiloron – indukuje powstawanie interferonów (alfa, beta, gamma) przez komórki nabłonkowe jelit, hepatocyty, limfocyty T i granulocyty. Po podaniu doustnym określa się maksymalną produkcję interferonu w sekwencji jelit – wątroba – krew po 4-24 godzinach, aktywuje komórki macierzyste szpiku kostnego, stymuluje odporność humoralną, zwiększa produkcję IgM, IgA, IgG, wpływa na tworzenie przeciwciał, zmniejsza stopień immunosupresji i przywraca stosunek T pomocnicy / supresory T. Przeciwwirusowy mechanizm działania jest związany z hamowaniem translacji białek specyficznych dla wirusa w zainfekowanych komórkach, w wyniku czego replikacja wirusa jest tłumiona. Lek jest kuteczny przeciwko wirusom grypy i wirusom wywołującym SARS , wirusy hepato- i opryszczki, w tym CMV i inne. Po podaniu doustnym jest szybko wchłaniany z przewodu pokarmowego . Biodostępność wynosi 60%. Wiązanie z białkami osocza wynosi około 80%. Nie podlega biotransformacji. Jest wydalany w postaci niezmienionej z kałem (70%) i moczem (9%). Nie kumuluje się. Wskazania u dorosłych: wirusowe zapalenie wątroby typu A, B, C; infekcja wirusem opryszczki i cytomegalii; w złożonej terapii zakaźnego-alergicznego i wirusowego zapalenia mózgu i rdzenia (stwardnienie rozsiane, zapalenie leukoencefalowe, zapalenie naczyniowo-mózgowe itp.), chlamydia układu moczowo-płciowego; leczenie i zapobieganie grypie i SARS .U dzieci w wieku powyżej 7 lat: leczenie i zapobieganie grypie i SARS .

Dla mnie bardzo praktyczne i codzienne rozwiązania dotyczące górnych dróg oddechowych to interferon i immunoglobuliny podawane donosowo. Analogicznie interferon alfa-2B i imunoglobimy podwane dopochowo lub doodbytniczo dla pacjentów cierpiących na choroby zakaźne i zapalne układu moczowo-płciowego (opryszczka narządów płciowych, chlamydia, ureaplazmoza, mykoplazmoza, nawracająca kandydoza pochwy, gardnerelloza, rzęsistkowica, zakażenie wirusem brodawczaka, bakteryjne zapalenie pochwy), erozję szyjki macicy, zapalenie szyjki macicy, zapalenie błony śluzowej i jelit oraz zapalenie pęcherzyka żółciowego.

Choroby autoimmunologiczne

Dużo produktów jest przebadanych pod kątem stwardnienia rozsianego,  RZS i łuszczycy. Np. wyżej wspomniany bromek azoksimeru, który zwiększa odporność organizmu na infekcje (miejscowe, systemowe). Immunomodulacja jest spowodowana bezpośrednim działaniem na komórki fagocytujące i naturalnych zabójców oraz stymulacją tworzenia przeciwciał. Przywraca reakcje immunologiczne w ciężkich postaciach niedoboru odporności, w tym w wtórnych stanach niedoboru odporności spowodowanych infekcjami (gruźlica itp.), nowotworami złośliwymi, hormonalną terapią steroidową lub cytostatykami, powikłaniami operacji, urazami i oparzeniami.

Ponadto używa się również wyżej wspomianej arginil-alfa-aspartil-lizyl-walil-tyrozil-argininy oraz dezoksyrybonukleinian sodu. Lek aktywuje odporność przeciwwirusową, przeciwgrzybiczą i przeciwdrobnoustrojową na poziomie komórkowym i humoralnym. Reguluje hematopoezę, normalizując liczbę leukocytów, granulocytów, fagocytów, limfocytów i płytek krwi. Koryguje stan tkanek i narządów z dystrofią pochodzenia naczyniowego, wykazuje słabe właściwości przeciwzakrzepowe. U pacjentów z przewlekłą chorobą niedokrwienną kończyn dolnych (w tym na tle cukrzycy) zwiększa tolerancję wysiłku podczas chodzenia, zmniejsza ból mięśni łydek, zapobiega rozwojowi uczucia zimna. Poprawia krążenie krwi w kończynach dolnych, wspomaga gojenie zgorzelinowych owrzodzeń troficznych, pojawienie się tętna na tętnicach obwodowych. Przyspiesza odrzucanie martwiczych mas (na przykład na paliczkach palców), co czasem pozwala uniknąć interwencji chirurgicznej. U pacjentów z chorobą wieńcową poprawia kurczliwość mięśnia sercowego, poprawia mikrokrążenie w mięśniu sercowym, zwiększa tolerancję wysiłku i skraca czas regeneracji. Stymuluje procesy naprawcze w wrzodach żołądka i dwunastnicy, przywraca strukturę błony śluzowej i hamuje wzrost Helicobacter pylori. Ułatwia regenerację po zabiegu przeszczepu skóry i błony bębenkowej.

W przypadku stwardnienia rozsianego wykorzystywane są wszystkie rodzaje interferonu i ludzką immunoglobulinę. Także octan glatirameru, który ma ciekawy mechanizm działania. Współzawodniczy z głównym białkiem mielinowym, a także oligodendrocytową glikoproteiną mielinową i białkiem proteolipidowym o wiązanie z cząsteczkami głównego kompleksu zgodności tkankowej klasy II na powierzchni komórek przenoszących antygeny. Stymuluje tworzenie limfocytów T specyficznych dla antygenu. Blokuje specyficzne dla mieliny reakcje autoimmunologiczne powodujące zniszczenie osłonki mielinowej włókien nerwowych (demielinizacja). W leczeniu pacjentów ze stwardnieniem rozsianym przebieg remisji zmniejsza częstość zaostrzeń i spowalnia wzrost nieodwracalnych zaburzeń neurologicznych.

Moją ulubioną kuracją w przypadku chorób autoimmunologicznych są jednak peptydy. Peptydy nie działają objawowo, mają na celu regulację procesów zachodzących w organizmie poprzez podanie surowego materiału/budulca. Peptydy dzielą się na dwie grupy: syntetyczne i naturalne pochodzenia zwierzęcego. Te konkretnie odpowiadające tkankom jak np. tarczycy, wątroby, jajników itd. działają również regenerująco i pomagają odbudować daną tkankę. Zazwyczaj zaleca się w przypadku autoagresji podanie peptydu grasicy wraz z peptydami atakowanego organu. Ekstrakt z grasicy stosuje się również dożylnie jako środek immunostymulujący. W stanach niedoboru odporności lek normalizuje ilościowe i funkcjonalne wskaźniki odporności, stymuluje produkcję limfokin, w tym interferon, przywraca aktywność zabójców T, funkcjonalną aktywność macierzystych komórek krwiotwórczych i normalizuje szereg innych wskaźników charakteryzujących intensywność odporności. Ponadto aktywuje system makrofagów.

Nie można również nie wspomnieć o autologicznym przeszczepie komórek macierzystych, gdzie pacjent jest zarówno dawcą jak i biorcą. Terapia przeprowadzana w Moskwie cieszy się duża skutecznością, a na grupie facebookowej można śledzić losy pacjentów. Obserwuje niektórych z nich od kilku lat, i większość cieszy się remisją lub poprawą stanu zdrowia, mimo braku holistycznej terapii (dieta, suplementacja itd.). Sama terapia jest agresywna, ponieważ uwzględnia również mocno immunosupresyjne działania, a także chemioterapię i antybiotykoterapię – jak wygląda leczenie można przeczytać na stronie ośrodka https://hsct-russia.com/stages-of-treatment.